De sneeuw knerpt hier nog onder mijn voeten. Het is koud geweest met temperaturen tussen de -15C en -20C overdag. Maar wel heerlijk zonnig, gezond weer! In Februari hadden we bijna elk weekend een sneeuwstorm. Daardoor hoopte de sneeuw zich behoorlijk op. De koude temperaturen worden afgewisseld met regen en wind. Dus die bergen sneeuw zijn met de laatste regen behoorlijk ingekort. De temperaturen schommelen nogal wat. We hebben soms wel een temperatuur verschil van meer dan 30 graden van de ene op de andere dag. Vorige week gingen we van plus 8 (warm voor de tijd van het jaar) naar een gevoelstemperatuur van -28 graden. Brrr… Maar er ligt alweer een vers laagje boven op de oude verregende sneeuw. Dat is altijd een mooi gezicht. Een schone witte, vredige wereld. Wereld vrede dat is wel een gepaste wens.
Merrie pampering
Met de merries Wiecke (Tsjalle 454) en Wunder (Tsjalle 454) gaat het goed. Je kan nu echt zien dat ze drachtig zijn, ze krijgen een mooi buikje. Wiecke heeft al wat zucht oftewel “aamstrengen” onder haar buik. Deze week de jaarlijkse inentingen tegen tetanus en influenza en dergelijke laten doen zodat de veulens ook wat van de antistoffen meekrijgen. Het gebit heb ik al eerder laten checken omdat het beter is om een merrie niet te laten verdoven in het laatste trimester. Ook het schoon maken van de uier, wordt nu vaker gedaan. Vuil tussen de uier helften, kan immers best veel jeuk veroorzaken. Nog een paar weekjes, dan verwachten ze hun veulentjes. Zo spannend allemaal! Maar het is zover nog niet.
De dagen worden langer en ja, alle paarden verharen! Tijd om de merries eens extra te pamperen. De losse haren er even ‘afschuren’ met een zweetmes. De merries vinden dat natuurlijk heerlijk.
Zadels passen
Juniper (Thorben 466 x Tonjes 459) mijn 3-jarige merrie ga ik straks onder het zadel beleren. Ik maak ze meestal rond deze leeftijd zadelmak en daarna gaan ze weer een tijdje de wei op. Op jongere leeftijd is het vaak wat gemakkelijker dan wanneer ze ouder zijn. Eens even kijken welk zadel van de vier dressuurzadels hier, haar het beste past.. nou, dat valt tegen! De ene is te wijd, de andere te nauw. En dan ook nog eens te lang. Ja te lang! Een zadel hoort niet over de laatste thoracale rugwervel van het paard te komen. Het hoort de lendenen vrij te houden. Wanneer dit niet het geval is ontstaan er vaak rugklachten. Dus op zoek naar een korter model met veel schoudervrijheid. Na veel zoeken een zadel gevonden dat kort genoeg is, en extra schoudervrijheid geeft. Het is een zadel wat meerdere malen aangepast kan worden. Juniper is immers nog jong en groeit nog door. Nu moet het nog wel op maat (breder) gemaakt worden voor Juniper. Zodoende een hele reeks metingen gedaan en foto’s gemaakt en die informatie opsturen naar de zadel pas service met het zadel en al!
Geen zadel? geen probleem!
Wat een verschil met vroeger! Toen werd er gereden zonder zadel en had het paard alle bewegingsvrijheid. Friese paarden stonden bekend als harddravers. Voor meer dan honderd jaar. In het binnen- en buitenland. Hun gang werd beschreven als kort en snel. Er werden veel wedstrijden verreden. (2847 wedstrijden tussen 1800 en 1850). In het boek Het Friese Paard van Ir. G.J.A. Bouma is een heel hoofdstuk gewijd aan de Fries als harddraver. Op de boerebruiloft in Joure wordt nog steeds hard draven ‘onder de man’ verreden, volgens oude traditie. Ik heb ook wel meegedaan aan zulke harddraverijen. Op zo’n oranje dekje van mijn pake en beppe. De klompen uit want die zou ik toch verliezen! Een tak van de boom als zweep en een “hard dravers knoop” in de paardenstaart. Wat een pracht spektakel!
Niks geen zadel, of stijgbeugels. Het dekje op een speciale manier opvouwen om de singel heen en daar ging je, klaar voor de race. Wat zand op de verharde staart en graszoden als afscheiding tussen de twee banen. Op de foto hieronder rijd ik op Wiebold, een jonge Jochem 259. Hij was eigenlijk veel te lief om te hard draven. Deed wel zijn uiterste best hoor, maar hij ging tuigen en was niet fel genoeg bij de start. Dat is belangrijk, dat ze weg willen! Wieskje, (Freark 218) grootmoeder van Mintse 384 had dat wel. Die wou nauwelijks stil staan. Die had beter door waar het om ging, zij liep dan wel zo snel als ze kon! Na afloop kreeg iedere deelnemer een Zilveren lepeltje. En voor de winnaar een zilveren zweep. Zo’n rijke traditie. Tijdens zo’n race is het niet moeilijk om even terug te keren naar die tijd. Het boek De Gouden Swipe, geschreven door Abe Brouwer, speelt zich ook af in deze tijd. Zo’n sterk verhaal. Vader en zoon, dikke ruzie. Op het laatst zetten ze alles op het spel tijdens de harddravers wedstrijd. Het is zelfs verfilmd.
Maar back to reality. Geen oranje dekje. Thuis maar weer eens wat vaker zonder zadel rijden. De warmte van het paard is zeker weten welkom op de koudere dagen. Want hier laat het voorjaarsweer nog wel even op zich wachten!
