Een jaar gaat snel. Het is alweer een jaar geleden dat mijn eerste blog verscheen op Phryso.com. Elke maand wat schrijven was het plan. Nou bijna gelukt Het is niet zo dat er hier niets gebeurd, in tegenstelling. Genoeg drukte op een melkveehouderij! Maar het gaat om de paarden. Wat heel jammer is, maar dat is bijna overal zo momenteel, dat er nagenoeg geen activiteiten is met onze locale club, de ACFHA. Door Covid natuurlijk! Normaal gesproken zouden we vergaderen bij een van onze leden, en daar meteen ook een gezellige informatieve dag van maken. Samen met onze leden uit de provincies Nova Scotia, New Brunswick , Newfoundland en Prince Edward Island. Nu gaat alles online.
50 cm sneeuw en 20 uur geen wegverkeer
We hebben net de eerste sneeuwstorm van betekenis in 2022 achter de rug. Windkracht 10 en 50 cm sneeuw. Een dikke storm, met veel wind, en hij hield voor langere tijd aan. Dan komen de sneeuwploegen ook niet op de weg en dus kan niemand de weg op. Ook al zou je willen, je ziet niks en met de sneeuwduinen is er geen doorkomen aan. De elektriciteit is er hier gelukkig deze keer niet af gegaan. Wel op andere plaatsen in PEI. Dat kan maar zo. Vaak wordt dat veroorzaakt door bomen die omwaaien en dan de elektriciteitsdraden naar beneden halen. Of door ijzel. Wij hebben een aggregaat, dat moet wel, want het kan gebeuren dat de stroom er een paar dagen af blijft. Zonder stroom hebben we geen water (uit eigen bron) en kunnen de koeien natuurlijk ook niet gemolken worden.
Genieten toch of lastig al die sneeuw?!
Met die wind gaat de sneeuw overal tussen zitten, waait door de kleinste kieren naar binnen, en in de luwte blijft het op grote hopen liggen. Ik had dan ook wel even scheppen om de deuren vrij te krijgen. Vandaag nog maar niet naar buiten. De dames Wiecke (Tsjalle 454), Wunder ( Tsjalle 454) en Juniper (Thorben 466) gaan normaal elke dag in de paddock, waar ze een verwarmde waterbak hebben en een grote baal hooi. En zelfs een afdakje om te schuilen. Het is een beetje glad (ijs onder de sneeuw) en het waait ook nog redelijk. Wiecke is drachtig van Matthys 504 en Wunder van Nane 492. Geen grappen gelukkig met glijpartijen of iets dergelijks.
Sneeuw is toch wel onlosmakelijk verbonden met Canada. En je zou denken ook met het Friese paard. Waarom? Omdat ik nog nooit een Fries paard meegemaakt heb die niet uitbundig van de sneeuw geniet! Erin rollen, snuiven en schrapen; dat vinden ze allemaal prachtig. En zoals vanouds voor de arrenslee. Dat is pas genieten. Bovendien zorgt de witte sneeuw voor een prachtige achtergrond bij foto’s.
Ylse wordt gemist..
Jammer genoeg kan ik er deze winter niet met de arrenslee op uit. Ylse (Remmelt 323 X Feitse 293), onze 22-jarige merrie, hebben we helaas in moeten laten slapen. Na 16 jaar bij ons te zijn geweest wordt ze wel echt gemist. Een veelzijdige merrie. In de jaren ’80 gaf het KFPS een brochure uit, genoemd Het Veelzijdige Friese Paard. Met een beknopte beschrijving over historie, kenmerken en gebruik. Bij gebruik worden concours rijden, recreatief en wedstrijd mennen en recreatief en wedstrijd rijden onder het zadel genoemd, en ook ringsteken en de quadrille.
Ylse was zo’n veelzijdige merrie. Een gezinspaard. In de omgang was ze ook uiterst lief en betrouwbaar. Ylse had dat van nature. Die vertrouwde ieder mens meteen, en deed ook altijd haar uiterste best om te doen wat er van haar gevraagd werd. Ze was rustig, had zelfvertrouwen, en was absoluut niet lui. Zo’n karakter paard waar het Friese paard bekend om en geliefd mee geworden is. Iets wat we zeker niet moeten vergeten! Ik heb er zo van genoten om met haar door de bossen en over het strand te rijden. Zelf genoot Ylse vooral van het aangespannen werk. Jammer genoeg is er hier op dat gebied niet veel te doen. We hebben dan ook gewoon thuis ritjes voor een antiek koetsje en arrenslee gemaakt, met bellen natuurlijk! Op de stokken en rond haar hals. Want het bellengeluid hoort nou eenmaal bij de arrenslee.
Er is geen menclub op PEI, en er zijn ook geen officiële menwedstrijden. Mendressuur kennen ze hier helemaal niet. Er is wel een menclub in Nova Scotia. Die houden clinics met Pleasure Driving wedstijden. Dat zijn meer rubrieken waar je met meerdere rijtuigen in de ring bent waarbij het gaat om het mooiste/correctste geheel en hoe het paard gemend wordt. Niet zo zeer om het paard zelf. Dat is niet echt mijn ding. Misschien is een menclub oprichten iets waar ik me later nog eens mee bezig ga houden. Maar daarvoor heb ik voorlopig geen genoeg tijd!
De jeugd heeft de toekomst
Juniper KCF is een jonge merrie die ik afgelopen zomer aangekocht heb, na de verkoop van Ezra, een 4-jarige ruin. Het is altijd mooi om af te wachten wat erin zit met zo’n jong paard. Hoe ze qua karakter is. Hoe ze in de beweging “groeit” als ze wat aan het werk gezet wordt….. Het maakt wel verschil dat Juniper hier niet geboren is. Vertrouwen winnen, een heel belangrijk onderdeel, zo niet het allerbelangrijkste, alvorens elke training, neemt met Juniper wat meer tijd. Het ene paard is ook het andere niet. Ze is erg leergierig en vlug. Ze heeft van nature een vlotte, krachtige manier van bewegen. Ik heb er wel vertrouwen in, een leuke uitdaging!
